Help us make the FRA website better for you!

Take part in a one-to-one session and help us improve the FRA website. It will take about 30 minutes of your time.

YES, I AM INTERESTED NO, I AM NOT INTERESTED

Netherlands / Supreme Court / ECLI:NL:HR:2018:901

Public Prosecutor v. accused
Policy area
Economic and monetary affairs
Deciding body type
National Court/Tribunal
Deciding body
Supreme Court
Typ
Decision
Decision date
12/06/2018
ECLI (European case law identifier)
ECLI:NL:HR:2018:901

Charta der Grundrechte der Europäischen Union

Title VI: Justice

Article 50 - Right not to be tried or punished twice in criminal proceedings for the same criminal offence

Title VII: General provisions

Article 51 - Field of application

VIEW FULL CASE
  • Netherlands / Supreme Court / ECLI:NL:HR:2018:901

    Key facts of the case:

    This case is about a fisherman fishing in the North Sea with fishing nets which have been manipulated (the meshes have been made smaller or have been obstructed) contrary to Regulation (EC) no. 850/98. This means that young, small fish cannot escape. The fisherman’s fishing permit has been suspended for four weeks, which he considers to be a punishment based on a criminal charge. Still, he is being prosecuted. He claims that this is contrary to, among other things, Articles 50 and 51 of the Charter, which say that he cannot be prosecuted on the basis of the same criminal charge twice. However, the Public Prosecutor states that the suspension of a permit is not a verdict based on a criminal charge, so that the fisherman can be prosecuted. The Supreme Court holds that the Public Prosecutor is right, because the suspension of a  permit does not amount to a verdict by a criminal court, based on a criminal charge.

    Key legal question raised by the Court:

    Does the suspension of a fishing permit amount to being a verdict on the basis of a criminal charge?

    Outcome of the case:

    The Supreme Court holds that the fisherman can be prosecuted, even though his fishing permit has already been suspended (implying a loss of income for the fisherman). The suspension of a fishing permit does not amount to being a verdict on the basis of a criminal charge and the prosecution therefore does not imply that the fisherman is prosecuted on the basis of the same criminal charge twice.  

  • Paragraphs referring to EU Charter

    3. Legal framework . . . Art. 50 of the Charter of fundamental rights of the European Union (hereinafter: Charter):

    “No one shall be liable to be tried or punished again in criminal proceedings for an offence for which he or she has already been finally acquitted or convicted within the Union in accordance with the law.”

    According to the explanatory notes to the Charter this stipulation has “the same contents and scope as the corresponding law of the ECHR”(Official Journal EC 2007, C 303/31).

    Article 51 of the Charter lays down the scope of the Charter:

    1. The provisions of this Charter are addressed to the institutions and bodies of the Union with due regard for the principle of subsidiarity and to the Member States only when they are implementing Union law. They shall therefore respect the rights, observe the principles and promote the application thereof in accordance with their respective powers.

    2. This Charter does not establish any new power or task for the Community or the Union, or modify powers and tasks defined by the Treaties.

    . . .

    (iv) In its judgement of 20 March 2018, case C-524/15, ECLI:EU:C:2018/197 (Menci) the ECJ has considered the following with regards tot he meaning of a “criminal proceedings for an offence” as laid down in Art. 50 of the Charter:

    26      As regards assessing whether proceedings and penalties, such as those at issue in the main proceedings, are criminal in nature, it must be noted that, according to the Court’s case-law, three criteria are relevant. The first criterion is the legal classification of the offence under national law, the second is the intrinsic nature of the offence, and the third is the degree of severity of the penalty that the person concerned is liable to incur (see, to that effect, judgments of 5 June 2012, Bonda, C‑489/10, EU:C:2012:319, paragraph 37, and of 26 February 2013, Åkerberg Fransson, C‑617/10, EU:C:2013:105, paragraph 35).

    (. . . )

    29      In that regard, concerning the first criterion referred to in paragraph 26 of the present judgment, it is apparent from the case file before the Court that national law classifies the procedure giving rise to the imposition of that penalty as an administrative procedure.

    30      Nevertheless, the application of Article 50 of the Charter is not limited to proceedings and penalties which are classified as ‘criminal’ by national law, but extends regardless of such a classification to proceedings and penalties which must be considered to have a criminal nature on the basis of the two other criteria referred to in paragraph 26 of the present judgment.

    31      As regards the second criterion, relating to the intrinsic nature of the offence, it must be ascertained whether the purpose of the penalty at issue is punitive (see judgment of 5 June 2012, Bonda, C‑489/10, EU:C:2012:319, paragraph 39). It follows therefrom that a penalty with a punitive purpose is criminal in nature for the purposes of Article 50 of the Charter, and that the mere fact that it also pursues a deterrence purpose does not mean that it cannot be characterised as a criminal penalty. As the Advocate General stated in point 113 of his Opinion, it is of the intrinsic nature of criminal penalties that they seek both to punish and to deter unlawful conduct. By contrast, a measure which merely repairs the damage caused by the offence at issue is not criminal in nature.

    60      Finally, in so far as the Charter contains rights which correspond to rights guaranteed by the ECHR, Article 52(3) of the Charter provides that their meaning and scope are the same as those laid down by that convention. It is therefore necessary to take account of Article 4 of Protocol No 7 to the ECHR for the purpose of interpreting Article 50 of the Charter (see, to that effect, judgments of 15 February 2016, N., C‑601/15 PPU, EU:C:2016:84, paragraph 77, and of 5 April 2017, Orsi and Baldetti, C‑217/15 and C‑350/15, EU:C:2017:264, paragraph 24).

    4.3.2. Pursuant to Article 51 of the Charter the stipulations laid down in this Charter are addressed to the Member States, only when they implement Union law. This is the case here, as the accused has been charged with violating the stipulations laid down in Art. 16 of Regulation (EC) 850/98. It follows that Article 50 of the Charter applies to this case. Apparently the Court of Appeal, considering that the suspension of the fishing permit must be regarded as  “criminal charge” and that, therefore, there is a violation of the ne bis in idem principle, has held that that suspension in this case must be seen as a conviction for an offence within the meaning of Article 50  of the Charter and that therefore the prosecution of the accused on the basis of an act contrary to Article 16 of the Regulation (EC) 850/98 is in conflict with Article 50 of the Charter.

    4.4.1. The Court of Appeal has determined that a suspension of the fishing permit for a period of four weeks was imposed on the accused – in administrative proceedings – and that that suspension aimed at the compensation of the consequences which the act, in conflict with Article 16 of the Regulation (EC) 850/98, has caused. The Court of Appeal was therefore right in taking as a starting point that the aim of the suspension of the fishing permit was not repressive (cf. also ABRvS 6 February 2008, ECLI:NL:RVS:2008:BC3625 as regardsFishing Permit Regulation).).

     

    4.4.2. However, the Supreme Court disagrees with the Court of Appeal that the circumstance that the accused as a result of the suspension of the fishing permit did not earn an amount of € 88,275.00. The Supreme Court holds that the loss of income is not of such a nature that the suspension of the fishing permit must nonetheless be seen as “criminal charge” and it is therefore not a verdict of the accused for a criminal offence in the meaning of Article 50 of the Charter. The judgement based on the Court of Appeal’s consideration, saying that there  are “prohibited double proceedings” therefore shows a wrong interpretation of the law.

  • Paragraphs referring to EU Charter (original language)

    3. Juridisch kader . . . - Art. 50 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest):

    "Niemand wordt opnieuw berecht of gestraft in een strafrechtelijke procedure voor een strafbaar feit waarvoor hij in de Unie reeds onherroepelijk is vrijgesproken of veroordeeld overeenkomstig de wet."

    Blijkens de toelichting bij het Handvest heeft deze bepaling "dezelfde inhoud en reikwijdte als het overeenkomstige recht van het EVRM" (PbEG 2007, C 303/31).

    - Art. 51 Handvest houdt omtrent de reikwijdte van het Handvest in:

    "1. De bepalingen van dit handvest zijn gericht tot de instellingen en organen van de Unie met inachtneming van het subsidiariteitsbeginsel en tot de lidstaten, uitsluitend wanneer zij het recht van de Unie ten uitvoer brengen. Derhalve eerbiedigen zij de rechten, leven zij de beginselen na en bevorderen zij de toepassing ervan, overeenkomstig hun respectieve bevoegdheden.

    2. Dit handvest schept geen nieuwe bevoegdheden of taken voor de Gemeenschap en voor de Unie en wijzigt de in de verdragen neergelegde bevoegdheden en taken niet."

     

                    (iv) In zijn uitspraak van 20 maart 2018, zaak C-524/15, ECLI:EU:C:2018:197 (Menci) heeft het HvJ EU met betrekking tot de betekenis van "een strafrechtelijke procedure   

                     voor een strafbaar feit" als vervat in art. 50 Handvest het volgende overwogen:

    "26 Wat betreft de beoordeling van de strafrechtelijke aard van vervolgingsmaatregelen en sancties, zoals die welke in de hoofdzaak aan de orde zijn, zij eraan herinnerd dat volgens de rechtspraak van het Hof drie criteria relevant zijn. Het eerste criterium is de juridische kwalificatie van de inbreuk in het nationale recht, het tweede de aard van de inbreuk, en het derde de zwaarte van de sanctie die aan de betrokkene kan worden opgelegd (zie in die zin arresten van 5 juni 2012, Bonda, C-489/10, EU:C:2012:319, punt 37, en 26 februari 2013, Åkerberg Fransson, C-617/10, EU:C:2013:105, punt 35).

    (...)

    29 Wat het eerste in punt 26 van dit arrest in herinnering gebrachte criterium betreft, blijkt uit de aan het Hof ter beschikking staande stukken dat de procedure die tot de oplegging van die laatste sanctie heeft geleid, naar nationaal recht als een administratieve procedure wordt gekwalificeerd. 

    30 De toepassing van artikel 50 van het Handvest is echter niet beperkt tot vervolgingsmaatregelen en sancties die naar nationaal recht als "strafrechtelijk" worden gekwalificeerd, maar strekt zich - los van deze kwalificatie - uit tot vervolgingsmaatregelen en sancties die op grond van de twee andere in punt 26 van dit arrest bedoelde criteria als strafrechtelijk moeten worden beschouwd.

    31 Het tweede criterium, dat verband houdt met de aard zelf van de inbreuk, vereist dat wordt nagegaan of met de betreffende sanctie met name een repressief doel wordt nagestreefd (zie arrest van 5 juni 2012, Bonda, C‑489/10, EU:C:2012:319, punt 39). Daaruit volgt dat een sanctie met een repressief doel een strafrechtelijk karakter in de zin van artikel 50 van het Handvest heeft, en dat de loutere omstandigheid dat met die sanctie ook een preventief doel wordt nagestreefd, haar niet de kwalificatie van strafrechtelijke sanctie kan ontnemen. Zoals de advocaat-generaal in punt 113 van zijn conclusie heeft opgemerkt, ligt het namelijk in de aard van strafrechtelijke sancties besloten dat zij zowel tot repressie als tot preventie van ongeoorloofde gedragingen strekken. Daarentegen is een maatregel die beperkt blijft tot het herstel van de door de desbetreffende inbreuk veroorzaakte schade, niet strafrechtelijk van aard.

    (...)

    60 Aangezien het Handvest rechten bevat die corresponderen met de door het EVRM gewaarborgde rechten, bepaalt artikel 52, lid 3, van het Handvest tot slot dat die dezelfde inhoud en reikwijdte hebben als die welke er door genoemd verdrag aan worden toegekend. Bijgevolg moet met het oog op de uitlegging van artikel 50 van het Handvest rekening worden gehouden met artikel 4 van Protocol nr. 7 bij het EVRM (zie in die zin arresten van 15 februari 2016, N., C-601/15 PPU, EU:C:2016:84, punt 77, en 5 april 2017, Orsi en Baldetti, C-217/15 en C-350/15, EU:C:2017:264, punt 24)."

    . . .

    4.3.2. Ingevolge art. 51 Handvest zijn de bepalingen van dit Handvest gericht tot de lidstaten, uitsluitend wanneer zij het Unierecht ten uitvoer brengen. Daarvan is in het onderhavige geval sprake, in aanmerking genomen dat de verdachte in de onderhavige strafzaak overtreding van het in art. 16 Verordening (EG) 850/98 bepaalde is tenlastegelegd. Hieruit volgt dat art. 50 Handvest op het onderhavige geval van toepassing is. Kennelijk heeft het Hof, door te overwegen dat de schorsing van de visvergunning moet worden aangemerkt als "criminal charge" en dat derhalve sprake is van schending van het ne bis in idem-beginsel, geoordeeld dat die schorsing in het onderhavige geval moet worden opgevat als veroordeling voor een strafbaar feit in de zin van art. 50 Handvest en dat dientengevolge de vervolging van de verdachte vanwege het handelen in strijd met art. 16 Verordening (EG) 850/98 onverenigbaar is met art. 50 Handvest.

    4.4.1. Het Hof heeft vastgesteld dat aan de verdachte - in een bestuursrechtelijke procedure - een schorsing van de visvergunning voor de duur van vier weken is opgelegd en dat die schorsing ten doel had de compensatie van de gevolgen die het handelen in strijd met art. 16 van Verordening (EG) 850/98 heeft veroorzaakt. Het Hof heeft derhalve terecht tot uitgangspunt genomen dat het met de schorsing van de visvergunning nagestreefde doel niet repressief was (vgl. ook ABRvS 6 februari 2008, ECLI:NL:RVS:2008:BC3625 m.b.t. art. 3 Regeling visvergunning). 

    4.4.2. Anders dan het Hof heeft overwogen is de omstandigheid dat de verdachte ten gevolge van de schorsing van de visvergunning inkomsten voor een bedrag van € 88.275,00 is misgelopen, niet van dien aard dat de schorsing van de visvergunning niettemin heeft te gelden als "criminal charge" en daarmee als een veroordeling van de verdachte voor een strafbaar feit in de zin van art. 50 Handvest. Het hierop gebaseerde oordeel dat sprake is van "een ontoelaatbare dubbele vervolging", geeft derhalve blijk van een onjuiste rechtsopvatting.