Help us make the FRA website better for you!

Take part in a one-to-one session and help us improve the FRA website. It will take about 30 minutes of your time.

YES, I AM INTERESTED NO, I AM NOT INTERESTED

Netherlands / Council of State / RVS:2020:991

Appellant, a third-country national, v the Secretary of State of Justice and Security
Deciding body type
National Court/Tribunal
Deciding body
Council of State
Type
Decision
Decision date
07/04/2020
ECLI (European case law identifier)
ECLI:NL:RVS:2020:991

Karta praw podstawowych Unii Europejskiej

Title II: Freedoms

Article 6 - Right to liberty and security

Title VI: Justice

Article 47 - Right to an effective remedy and to a fair trial

VIEW FULL CASE
  • Netherlands / Council of State / RVS:2020:991
    Key facts of the case:
    The third-country national was detained by a decision of 6 March 2020. This happened in view of his expulsion to Morocco, because he did not lawfully stay in the Netherlands. He complained against this and the District Court would deal with this complaint in a hearing on 18 March 2020. However, due to the corona virus all court buildings were closed as of 17 March 2020. The District Court then judged the case in writing, without hearing the third-country national in person.
     
    Key legal question raised by the Court:
    Was the District Court allowed to deal with the expulsion of a third-country national in writing, without hearing him in person, on the basis of dire circumstances?
     
    Outcome of the case:
    Although the right to be heard is important, the District Court was allowed to deal with this case in writing, although this should be a temporary measure only, based on dire circumstances. The third-country national did not have to be heard in person. In the present case, the alternative of video-conferencing was not safe and the system was not stable. Someone acted by proxy on behalf of the third-country national and as the question of expulsion to Morocco is a pure legal point, the personal contribution by the third-country national to the hearing does not add value; the person acting by proxy could consult the detainee by telephone and represent him in writing. Moreover, a speedy judgement, which is a fundamental right as well, is also in his interest.
     
     
  • Paragraphs referring to EU Charter

    Article 94, fourth paragraph, of the Alien Act 2000 lays down that the District Court shall summon a third-country national to ‘appear in person, or represented by an attorney’ to be heard. This provision directly addressed the Discrict Court and is an implementation of Article 15, second paragraph, of the Constitition, Article 5, fourth paragraph of the ECHR and Article 6 of the EU Charter. It states that everyone who has not been detained by a court order, may ask the court to be released. The right to be heard is a fundamental part of the opportunities the third-country national has to fight against his detention. The court should hear

    that person within a period of time, laid down in law. The Aliens Act states that this should happen within fourteen days. Precedents by the State Council show tahat if a third-country national is not heard in time, the detention is, in principle, unlawful from that time onwards. (see note 1). 4.1. However, the fundamental right to be heard does not constitute unfettered prerogatives and may be restricted. Precedents by the ECtHR and the Court of Justice show fundamental rights, among which the right to be heard, may be restricted, if those restrictions (1) can be foreseen, (2) in fact correspond to objectives of general interest pursued by the measure in question and (3) that they do not constitute, with regard to the objectives pursued, a disproportionate and intolerable interference which infringes upon the very substance of the rights guaranteed Whether there is an infringement of the rights of the third-country national must be examined in relation to the specific circumstances of each particular case. When judging the admissibility of a restriction, it plays a part whether amending measures hadve been taken to compensate the adverse results of not hearing someone as much as possible. (see note 2) 4.2. In addition the right to be heard does not exist on its own. It is part of the rights of defence which are laid down in the EU Charterr and in the ECHR. An important part of those rights of defence is, also, the right t an effective remedy (Articles 5, 6, and 13 of the ECHR, but also found in Article 47 of the EU Charter). Every third-country national, is entitled, for example, to be represented by proxy (attorney). This person should represent his interests. The attorney knows the law and sees to it that the third-country national uses the right argumetns to convince the court that he should be released again. This means that having an attorney ias also an important aspect for the third-country national in order to exercise his right to an effective remedy. . . . 7.1. The court may arrive at the judgement that there are no opportunities to hear the third-country national in person. The court is then faced with the question which consequences there should be in the present, extremely extraordinary circumstances. It does not only consider the practical (im)possibilities to hear the third-country national, but also the fundamental rights, seen in their context. In addition to the right to be heard, this is first and foremost the right of the third-country national to a speedy decision about the lawfulness of his detention. This interest, too, is protected by, among other things, Article 5 of the ECHR and Article 47 of the EU Charter. This is very important to the Council of State, because a postponement of a judgement if a third-country national is not heard is also disadvantageous to the third-country national. In addition, the court should consider the right to privacy of the third-country national, which may be endangered by an unsafe way of video-conferencing. In the event of (previous) asylumseekers secure information is even more important, because information about the third-country national in harm’s way may have consequences for the security of the third-country national. Even if third-country nationals state that they feel that their privacy is less important than their right to be heard, government bodies should still take into account these risks. Therefore, the court cannot be required to use means of telecommunication the security of which has not been safeguarded. Morover, the right to health plays a part. First of all the health of the third-country national, but also the health of the people who must act in the exercise of their profession, during a hearing, and the general interest of public healthy. It is clear that the primary aim of the measures the government has taken to combat the spreading of the corona virus is to protect the health of citizens.

  • Paragraphs referring to EU Charter (original language)

    Belang van het horen 4. In artikel 94, vierde lid, van de Vw 2000 is geregeld dat de rechtbank een vreemdeling oproept om 'in persoon dan wel in persoon of bij raadsman' te verschijnen om te worden gehoord. Dit voorschrift richt zich direct tot de rechtbank en is een uitwerking van artikel 15, tweede lid, van de Grondwet, artikel 5, vierde lid, van het EVRM en artikel 6 van het EU Handvest. Daarin is geregeld dat iedereen die niet in opdracht van de rechter is gevangen gezet, aan de rechter kan vragen te worden vrijgelaten. Het recht om te worden gehoord is namelijk een fundamenteel onderdeel van de mogelijkheden die de vreemdeling heeft om zijn inbewaringstelling te bestrijden. De rechter moet die persoon binnen een in de wet geregelde termijn horen. In de Vw 2000 is bepaald dat dit binnen veertien dagen moet gebeuren. Het is het vaste rechtspraak van de Afdeling dat als een vreemdeling niet-tijdig is gehoord, vanaf dat moment de maatregel van bewaring in beginsel onrechtmatig is. (zie noot 1) 4.1. Maar het grondrecht om te worden gehoord is niet absoluut. Er zijn omstandigheden waaronder beperkingen toelaatbaar zijn. Uit vaste rechtspraak van het EHRM en het Hof van Justitie volgt dat grondrechten, waaronder het recht om te worden gehoord, kunnen worden beperkt, als die beperkingen (1) voorzienbaar zijn, (2) echt beantwoorden aan de doeleinden van algemeen belang die met de maatregel worden nagestreefd en (3) evenredig zijn en niet de kern van het grondrecht aantasten. Of er sprake is van een schending van de rechten van de vreemdeling wordt beoordeeld aan de hand van de specifieke omstandigheden van het geval. Bij de beoordeling van de toelaatbaarheid van een beperking weegt mee of er compenserende

    maatregelen zijn genomen om de nadelige gevolgen van het niet-horen zo veel mogelijk te verzachten. (zie noot 2) 4.2. Daarnaast staat het recht om te worden gehoord niet op zichzelf. Het is onderdeel van de rechten van verdediging die zijn verankerd in het EU Handvest en het EVRM. Een belangrijk onderdeel van die verdedigingsrechten is ook het recht op een effectief rechtsmiddel (artikel 5, 6 en 13 van het EVRM, maar ook in artikel 47 van het EU Handvest). Elke vreemdeling heeft bijvoorbeeld het recht op een gemachtigde (advocaat) die voor hem optreedt en zijn belangen behartigt. De advocaat kent het recht en zorgt ervoor dat de vreemdeling de juiste argumenten gebruikt om de rechter te overtuigen dat hij weer moet worden vrijgelaten. Daarmee is het hebben van een gemachtigde ook een belangrijk aspect voor de vreemdeling om zijn recht op een effectief rechtsmiddel uit te oefenen. . . . 7.1. De rechtbank kan tot het oordeel komen dat er geen mogelijkheden zijn om de vreemdeling in persoon te horen. De rechtbank ziet zich dan gesteld voor de vraag welke gevolgen zij hieraan moet verbinden in de huidige zeer uitzonderlijke omstandigheden. Zij betrekt hierbij niet alleen de praktische (on)mogelijkheden om de vreemdeling te horen, maar ook de grondrechten in samenhang beschouwd. Naast het recht om gehoord te worden, is dit allereerst het recht van de vreemdeling op een spoedige beslissing over de rechtmatigheid van de maatregel van bewaring. Ook dit belang wordt door onder meer artikel 5 van het EVRM en artikel 47 van het EU Handvest beschermd. Dit weegt voor de Afdeling zwaar, omdat uitstellen van een uitspraak als de vreemdeling niet is gehoord ook nadelig is voor de vreemdeling. Daarnaast moet de rechtbank oog hebben voor het recht op privacy van de vreemdeling dat wellicht in gevaar komt bij een onveilige manier van videobellen. Bij (voormalige) asielzoekers is informatiebeveiliging nog belangrijker, omdat informatie over de vreemdeling in verkeerde handen gevolgen kan hebben voor de veiligheid van de vreemdeling. Ook als vreemdelingen verklaren dat zij hun privacy minder belangrijk vinden dan hun recht om te worden gehoord, ontslaat dit overheidsorganisaties en ook de rechtbank er niet van om rekening te houden met deze risico’s. Van de rechtbank kan daarom niet worden gevergd gebruik te maken van telecommunicatievoorzieningen waarvan de veiligheid niet is gewaarborgd. Verder speelt ook het recht op gezondheid een rol. Het gaat hierbij allereerst om de gezondheid van de vreemdeling, maar ook om de gezondheid van de mensen die in de uitoefening van hun beroep bij een zitting in actie moeten komen, en om het algemene belang van de volksgezondheid. De maatregelen die de overheid heeft getroffen om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, hebben immers vooral het doel om de gezondheid van burgers te beschermen.