Help us make the FRA website better for you!

Take part in a one-to-one session and help us improve the FRA website. It will take about 30 minutes of your time.

YES, I AM INTERESTED NO, I AM NOT INTERESTED

Netherlands / Supreme Court / 16/02616

Public Prosecutor v accused
Policy area
Agriculture
Deciding body type
National Court/Tribunal
Deciding body
Supreme Court
Type
Decision
Decision date
14/02/2017
ECLI (European case law identifier)
ECLI:NL:HR:2017:241

Eiropas Savienības Pamattiesību harta

Title VI: Justice

Article 50 - Right not to be tried or punished twice in criminal proceedings for the same criminal offence

VIEW FULL CASE
  • Netherlands / Supreme Court / 16/02616

    Key facts of the case: 

    The Public Prosecutor accused a farmer of purposely using wrong eartags for a cow so that it would seem that these animals were in compliance with the meaning of those eartags. The accused was also said to have reported about these means of identification to the government in the wrong way and used the eartags in a wrong way time and again. The lawyer defending the accused argued that the he had already received lower subsidies due to this issue and that he therefore could not be prosecuted, as this would amount to being punished twice for the same issue. The Court of Appeal held that, pursuant to Article 50 of the Charter, no one shall be liable to be tried or punished again in criminal proceedings for an offence for which he or she has already been finally acquitted or convicted within the Union in accordance with the law. According to the Court of Appeal, the envisaged prosecution and fine had the same origin as the withdrawal of subsidies. The administrative and penal tracks concurred here, which is a problem in view of the fact that no one shall be punished twice for the same offence. The Court of Appeal therefore held that the appeal by the Public Prosecutor, who felt he could still prosecute the farmer, was not admissable. The Supreme Court held that the withdrawal of subsidies is not of a penal nature, however. For example, the aim of the sanction is not repression, but in essence leads to the good management of EU funds. Moreover, there is no problem of the administrative and penal tracks concurring, because the penal court may take into consideration the withdrawal of subsidies when it decides on a fine. The accused may be prosecuted.

    Outcome of the case: 

    The withdrawal of subsidies was considered an administrative measure, not aimed at repression, but at managing EU funds and regulations properly. It was therefore considered not to be the same as a fine, which is aimed at punishing someone for an offence. 

  • Paragraphs referring to EU Charter

    4.1.

    The Public Prosecutor objects to the judgement of the Court of Appeal that the accused could not be prosecuted on the basis of an infringement of the principle of ne bis in idem (not being punished twice for the same offence or crime), laid down in Article 50 of the Charter.

    4.2.

    In essence, the answer to the following question is at stake here. The question is whether the fact that the Secretary of State of Economic Affairs, having imposed a cut of the income support based on the Common Agricultural Policy that the accused was entitled to, because he did not comply with the rules for the identification and registration of animals, has consequences for the possibility to prosecute the accused on the basis of the same acts.

    . . .

    4.3.2.

    Pursuant to Article 51 of the Charter the stipulations laid down in this Charter are addressed to Member States, only when they implement Union law. This is the case here. Therefore, Article 50 of the Charter applies to the present case, just as the Court of Appeal held, and rightfully so.

    4.3.3.

    Therefore, in this case the question should be answered whether the proceedings which have led to the cut of the income subsidiy on the basis of the Common Agricultural Policy to the accused must be regarded as him being liable for an offence for which he has already been convicted in the sense of this Article.

    4.3.4.

    The Supreme Court answers this question negatively. It takes especially into account that the laws and case law regarding this issue of the European Court of Justice – see under 3 – show that (i) sanctions on the basis of the regulations in the context of the Common Agricultural Policy cannot be regarded as being of a penal nature, (ii) such sanctions can only be imposed on stakeholders in the market who, in all freedom, rely on the income support leid down in these regulations and that these sanctions only result in the involved party losing the right to or the prospect of the income support pursuant to the rules on subsidies, and (iii) that imposing these sanctions is linked to the non-compliance with the management requirements linked to that regulation. Moreover, the aim of  the sanctions which were imposed is not of a repressive nature, but, in essence, tries to achieve the stimulation of the requirements linked to the subsidies and making sure that the means of the Union are managed properly.

    The Supreme Court disagrees with the Court of Appeal in the sense that it does not make a real difference whether it has been taken into account that the accused acted on purpose when his subsidy was cut, or whether a subsidy is cut with reference to the year in which the irregularties took place or not.

    Therefore, the cut of the income subsidy on the basis of the Common Agricultural Policy imposed on the accused cannot be regarded as a conviction for an offence in the sense of Article 50 of the Charter (cf. the case of the European Court of Justice of 5 June 2012, case C-489/10, ECLI:EU:2012:319, with in its consideration 36 the referral to the cases of the European Court of Human Rights, Engel and others v the Netherlands, 8 June 1976, A no. 22 paragraphs 80-82, and Zolothoukine v Russia of 10 Febraury 2009, no. 14939/03, paragraphs 52 and 53).

    4.4. The Court of Appeal therefore held unlawfully “that the present prosecution infringes the principle that someone cannot be prosecuted and convicted for the same fact twice, as laid down in Article 50 of the Charter”. The judgement of the Court of Appeal, based on this assumption, that the Public Prosecutor cannot be admitted to the court in order to prosecute the accused therefore shows that the Court of Appeal misinterprets the law.

     

  • Paragraphs referring to EU Charter (original language)

    4.1.

    Het middel klaagt over het oordeel van het Hof dat het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk is in de vervolging van de verdachte wegens schending van het in art. 50 Handvest neergelegde ne bis in idem beginsel.

    4.2.

    Het gaat in de onderhavige zaak naar de kern genomen om het antwoord op de vraag of de omstandigheid dat de staatssecretaris van Economische Zaken aan de verdachte een randvoorwaardenkorting op GLB-inkomenssteun heeft opgelegd omdat zij de regels voor de identificatie en registratie van dieren niet heeft nageleefd, gevolgen heeft voor de strafrechtelijke vervolgbaarheid van diezelfde gedraging.

    . . . .

    4.3.2.

    Ingevolge art. 51 Handvest zijn de bepalingen van dit Handvest gericht tot de lidstaten, uitsluitend wanneer zij het Unierecht ten uitvoer brengen. Daarvan is in het onderhavige geval sprake. Hieruit volgt, zoals het Hof eveneens terecht heeft geoordeeld, dat art. 50 Handvest op het onderhavige geval van toepassing is. 

    4.3.3.

    In de onderhavige strafzaak dient derhalve de vraag te worden beantwoord of ook de procedure die heeft geleid tot de randvoorwaardenkorting op de aan de verdachte verstrekte GLB-inkomenssteun moet worden aangemerkt als een veroordeling van de verdachte voor een strafbaar feit in de zin van deze bepaling.

    4.3.4.

    De Hoge Raad beantwoordt die vraag ontkennend. Daarbij neemt de Hoge Raad in het bijzonder in aanmerking dat uit de aan de orde zijnde regelgeving en de daarop betrekking hebbende rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie - een en ander zoals hiervoor vermeld onder 3 - blijkt dat (i) de op grond van de verordeningen betreffende het GLB opgelegde sancties niet als van strafrechtelijke aard worden aangemerkt, (ii) dergelijke sancties slechts kunnen worden opgelegd aan marktdeelnemers die in alle vrijheid een beroep doen op de bij die verordeningen ingestelde steunregeling en die sancties slechts tot gevolg hebben dat de betrokkene de aanspraak of het vooruitzicht op ingevolge de steunregeling te ontvangen inkomenssteun verliest, en (iii) het opleggen van die sancties verband houdt met de niet-naleving van aan die regeling verbonden beheerseisen, alsmede dat het met de opgelegde sancties nagestreefde doel niet repressief is, maar in essentie strekt tot het bevorderen van de naleving van de aan de steunregeling verbonden voorwaarden en het verzekeren van een goed beheer van de middelen van de Unie. 

    Anders dan het Hof heeft geoordeeld, maakt het in dit verband geen wezenlijk verschil dat bij het opleggen aan de verdachte van de korting is betrokken dat hij opzettelijk heeft gehandeld of dat de korting is toegepast op een subsidie die betrekking heeft op het jaar van de geconstateerde onregelmatigheden. 

    De in de onderhavige zaak aan de verdachte opgelegde randvoorwaardenkorting op GLB-inkomenssteun kan derhalve niet worden aangemerkt als een veroordeling voor een strafbaar feit in de zin van art. 50 Handvest (vgl. het onder 3. weergegeven arrest HvJ EU 5 juni 2012, zaak C‑489/10, ECLI:EU:C:2012:319, met in rov. 36 ev. verwijzing naar de arresten van het EHRM inzake Engel e.a. vs Nederland, 8 juni 1976, A nr. 22, §§ 80‑82, en Zolotoukhine vs Rusland van 10 februari 2009, nr. 14939/03, §§ 52 en 53).

    4.4.

    Het Hof heeft dan ook ten onrechte geoordeeld "dat de onderhavige strafvervolging een inbreuk vormt op het beginsel dat iemand niet tweemaal kan worden vervolgd en bestraft voor hetzelfde feit, zoals neergelegd in artikel 50 Handvest". Het daarop gebaseerde oordeel van het Hof dat het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk is in de vervolging van de verdachte geeft derhalve blijk van een onjuiste rechtsopvatting.